ความทรงจำที่สำคัญที่สุดในชีวิต

              

                 ตั้งแต่วัยเด็ก ผู้เขียนได้เห็นรูปของในหลวงติดอยู่ที่บ้าน โรงเรียน ตามสถานที่ต่างๆ  ในโทรทัศน์ บนปฏิทิน บนธนบัตร บนเหรียญกษาปญ์ และได้เห็นภาพพระราชกรณียกิจของพระองค์ ที่ถ่ายทอดทางโทรทัศน์ทุกวัน ฯลฯ รวมถึงภาพรับพระราชทานปริญญาบัตรของแม่  ผู้เขียนรู้สึกได้ถึงความรัก ความเทิดทูนของคนไทยที่มีต่อพระองค์ท่านอย่างยิ่ง  ทำให้ผู้เขียนมีความคิดว่า...ถ้าวันหนึ่งในภายภาคหน้า ขอได้มีโอกาสสักครั้งที่จะได้เข้าเฝ้าพระองค์เหมือนอย่างแม่บ้าง

           20 กว่าปีผ่านไป...วันนั้นก็มาถึง เป็นวันสำคัญที่สุดวันหนึ่งในชีวิต ที่ผู้เขียนจดจำไม่มีวันลืม ผู้เขียนได้เข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระหัตถ์ของพระองค์ โดยปกติแล้วการรับพระราชทานปริญญาบัตรนั้น จะห้ามมิให้บัณฑิตเงยหน้าขึ้นมองพระพักตร์ แต่ความที่ผู้เขียนตื่นเต้น และนี่คงเป็นโอกาสเดียวที่จะได้เห็นพระองค์ในระยะใกล้มากขนาดนี้ ผู้เขียนได้เแอบเงยหน้าขึ้นมองพระพักตร์ของพระองค์ ไม่รู้ว่าคิดเข้าข้างตัวเองหรือเปล่า ว่าได้เห็นพระองค์แย้มพระสรวลให้ วินาทีนั้นแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆเพียงเสี้ยววินาที แต่ผู้เขียนไม่เคยลืมเลือนเลย จำภาพนั้นได้อย่างชัดเจน เป็นความรู้สึกตื่นเต้น ตื้นตัน ปลาบปลื้ม และภาคภูมิใจอย่างที่สุด ผู้เขียนปฏิญาณตนว่าจะปฏิบัติตน

เป็นคนดี และจะเทิดทูนพระองค์‎  "พระภูมิพลมหาราช" ตลอดไป

‎ทรงพระเจริญ

 ...ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อมขอเดชะ...